Bijgewerkt op: 4 jun. 2019
Kneitergek werd ik ervan. Het gevoel van compleet beheersd te worden door social media. Zes dagen geleden werd ik hondsziek. Ik vergeet soms dat ik nog steeds herstellende ben van mijn hersenbloeding welke ik in december 2018 heb gekregen als een 'blessing in disguise'. Dat jochie hier op de foto? Mijn kleine wonder: Aiden.
Ik werk als coach en trainer dagelijks met mensen en help hen hun diepste pijnen te transformeren naar iets dat zorgt voor groei, inzichten, resultaten en heling. Ik ben super gevoelig en emotioneel van aard. Ik kan dan in Singapore wonen, maar ik voel de energie van mensen die ik ken of waar ik mee werk in Nederland. Dat had ik als kind al sterk. En ik gebruik het veelvuldig in mijn werk.
Signalen van 'boven'
Maar zes dagen geleden kreeg ik ineens een hoop lichaamspijnen. Mijn 'lijntje' met 'boven' staat vaak 'aan'. Ik werk nauw samen met mijn gidsen en engelen, of hoe je ze ook noemen wil. Soms 'hoor' ik ze door beelden die ik dan ineens zie, of 'voel' ik een woord of woorden in mijn energie dalen. Toen ik zo verging van de pijn 'hoorde' ik: "Ga weg van social media!! Het is gif voor je lichaam, geest, je hersenen en je energie!". Ik graaide naar mijn telefoon en ik zag mezelf resoluut alle social media apps en whatsapp van mijn telefoon verwijderen. Ik de-activeerde mijn Facebook account. Het voelde alsof ik in een complete staat van paniek was; de overwhelm, al die energie van al die mensen op social media, de nieuwsberichten met die oneindige beelden van wereldleed, de emoties van mensen: woede, haat, jaloezie, verdriet, depressie, angst ... dat alles absorbeerde ik dagelijks. Dus ik snapte dat mijn lijf de stekker eruit trok. Genoeg was genoeg.
De dagen die volgden werden gevuld met vrede, een berusting. De lichaamspijnen trokken weg en ik kwam weer thuis in mijn lichaam. Sjonge jonge ... ik had geen idee dat ik zover van mijzelf vervreemd was. Ik kwam letterlijk 'thuis'. Ik had weer grip op mijn leven en mijn energielevels. Al duurde het even voordat de balans hersteld was en ik vermoed dat de social media detox nog wel voort zal kabbelen. Wat mij betreft hou ik alles van mijn telefoon. Ik weiger om me ook nog maar 1 dag te laten beïnvloeden met de mind fuck van social media.
Social media is een casino
In die dagen werkte ik intensief samen met mijn spirituele helpers om zelf te helen. Ik zat - net als velen van jullie - dagelijks zo vaak en zo lang als ik maar kon op social media. Alles onder het mom van 'het is werk'. Ja, ik run een online business. Maar het was de grootste bullshit die ik mezelf wijsmaakte dat ik social media 'nodig' had voor alleen mijn werk. In die dagen dat ik met mijn engelen-en gidsen team werkte, ontdekte ik dat ik social media ook inzette om grote innerlijke leegtes te vullen. Ik merkte de laatste maanden al dat ik er enorm veel stress van kreeg. Dat ik me uitgeput voelde. Maar het was alsof ik mezelf niet kon stoppen. Ik had niet in de gaten dat het verslavings-effect zo groot was. Social media is net als een casino. Er zit geen stopknop op. Er is niemand die je afremt. De nieuwsfeed is oneindig. Langzaam maar zeker sluipt het gevaar erin dat je jezelf (onbewust) gaat vergelijken met anderen die zogenaamd beter, gezonder, succesvoller zijn. Je weet wel hoe het werkt, want je bent immers volwassen en je hebt jezelf echt wel in de hand. En toch ... laat je je meezuigen en voor je het weet scroll je doelloos alle profielen af die interessant lijken.
Social media is een poort naar mooie connecties. Maar het is ook een poort naar energetische achtbanen, waar de kans dat, wanneer je in zo'n achtbaan stapt, jezelf en de realiteit om je heen verliest groots aanwezig is. Maar ach, ik ben coach en trainer. Dus ik weet wat ik doe. Yeah right. Ben ik er even mooi ingestonken. Mijn reacties op berichten van mensen op social media veranderden. Ik had mezelf niet meer in de hand en ik kon reacties van mensen op mijn berichten ook niet langer goed absorberen en interpreteren. Ik zag alle reacties als een aanval, ik voelde me paranoïde worden, tot het randje van depressief. Ik begon te twijfelen aan mezelf en ik werd geestelijk afhankelijk van het aantal 'like's en 'hartjes' op mijn posts. Social media werd voor mij een energetische stofzuiger die alle energie uit mijn lijf zoog. Ik raakte 'leeg' van binnen. Mijn tank van liefde en energie raakte leger en leger. Ik probeerde mijn innerlijke leegtes op te vullen via social media. Al was het voor werk. Zoals met elke verslaving: het is nooit genoeg. Ik merkte dat ik me afhankelijk opstelde van hoe mensen op mij reageerden: kreeg ik complimenten, dan was het nooit genoeg. Want het kon altijd beter. En dan pushte ik mezelf om nog meer aanwezig te zijn. Kreeg ik een discussie of 'kritiek', dan werd ik boos, sjaggerijnig en ging ik zelf in de aanval. What the hell was wrong with me? Waarom had ik mezelf niet onder controle? Omdat social media geen stopknop heeft. De stroom aan informatie gaat maar door.
De snelheid en de sociale druk van deze digitale snelweg leek me volledig te beheersen. En daar was mijn arme lichaam dat me steeds signalen probeerde te geven. Maar ik maakte mijn drang naar de leegte vullen groter en belangrijker dan mijn gezondheid. Helaas was ik niet de enige in mijn omgeving die hieronder leed.
De impact op de relatie met je dierbaren
Wie van jullie gaat wel eens een hapje eten en als je om je heen kijkt, dan zijn de meeste mensen met hun telefoon bezig. Misschien heb je zelf regelmatig je telefoon gepakt tijdens een avondje dineren en vergat je dat het compleet asociaal is om constant met je telefoon bezig te zijn. En ja, ik geef toe. Ik zou ongetwijfeld één van die mensen zijn geweest in datzelfde restaurant, die met piepkleine verslavingsoogjes naar mijn telefoonscherm aan het staren was en even zo goed asociaal bezig zou zijn geweest.
Hoe zit dat met het thuisfront? Mijn man en mijn zoon zijn de meest geduldige, de meest vergevingsgezinde mensen ter wereld en pasten zich aan aan hoe ik me, vastgeplakt met mijn mobieltje aan mijn oren, het reilen en zeilen van ons gezin bepaalde. Als mijn zoon na lange schooldagen thuiskwam, was ik aan de telefoon of op de Zoom met klanten of met mijn sales teams druk in de weer. Zodra hij binnenkwam, gebaarde ik dat hij moest douchen en dat hij daarna t.v. mocht kijken. Terwijl ik hem snel een handkus toewierp. En dat papa zo thuis zou komen. Papa kwam inderdaad thuis. En zoals gewoonlijk maakte hij dan het eten klaar of gaf hij het eten dat ik had gekookt aan onze zoon. Hij dirigeerde onze zoon vervolgens naar bed en ik kon nog net even 5 seconden tijd maken om mijn zoon snel een knuffel te geven en welterusten te wensen. Want mama zat vastgekluisterd aan social media of Zoom voor ... 'haar werk'. Mijn man accepteerde het allemaal; zo was onze relatie nu eenmaal gegroeid. Diep van binnen wist ik wel dat wij ons allemaal niet gelukkig voelden met deze manier van leven.
Mijn reacties naar mijn zoontje waren vaak kortaf en kribbig. Want tsja, mama was druk druk druk. En ik wilde even laten zien dat ik een bikkel van een mama was die kon multitasken. Stiekem was mama gewoon uitgeput, maar mama deed er alles aan om het te ontkennen. Met mijn man had ik lol, maar we waren altijd ... druk. Ik voelde altijd wel iets knagen van binnen: 'Len, je moet iets veranderen. Want voor je het weet is Aiden een tiener en ben je tien jaar verder en heb je een broer-zus relatie met je man'. Maar business liep goed en ik moest en zou als een tough cookie 'gewoon doorgaan'. Dat ik de prijs al eerder had betaald met een hersenbloeding, vergat ik voor het gemak.
Tot die bewuste dag waarop mijn lichaam zei: joh, als je niet wil luisteren dan zorg ik ervoor dat je me hoort. Bam! Hier heb je lichaamspijnen. En als je nog even doorgaat, geef ik je gewoon weer een hersenbloeding.
Het roer om
De dagen dat social media van mijn telefoon af was waren de meest fantastische dagen ooit. Ik gooide al mijn schema's drastisch om. Mijn ochtenden vulde ik met activiteiten van zelfliefde, zelfzorg, opladen, mediteren, fijne boeken lezen. De laptop bleef uit. De telefoon bleef in een andere kamer liggen. Ik kortte mijn werkuren in. En ik ging naar 24/7 beschikbaar zijn voor iedereen naar 4 uur per dag voor mijn werk en op de laptop. Ik communiceerde na een aantal dagen goed offline te zijn geweest naar mijn omgeving dat ik nog maar 4 uur per dag zou werken, van 1 tot 4 Singapore tijd. Ik wist dat dit voor mijn klanten en teams in Europa geen gunstige tijd zou zijn. Maar ik was een online business gestart omdat ik graag wilde werken wanneer ik dat wilde. Ik liet weten dat ik hooguit 2 calls in de avond per week zou doen i.p.v. elke avond vanaf 6u 's avonds tot 22:00u klanten bediende. Eten? Dat deed ik tussendoor. De weekenden zouden social media vrij zijn.
Ik lastte een 'Lenny-dag' in. Een dag waarop ik me volledig richt op mezelf. Mezelf mee uitneem naar de Botanische tuinen hier in Singapore. Of naar de bios ga omdat ik er zin in heb. Of het strand met mijn boeken om eens lekker te lezen. Telefoon uit. Op de 'Lenny-dag' is er geen ruimte voor werk. En direct ontstond er een innerlijk conflict. Ik merkte dat ik me enorm schuldig voelde naar de mensen naar wie ik communiceerde dat ik mijn levensstijl ging veranderen. Het betekende dat ik 'nee' moest zeggen. Het voelde als compleet falen dat ik niet langer in staat was te multitasken. Maar feit is, ik was helemaal niet aan het multitasken. Ik was als een clown alle ballen in de lucht aan het houden. En toch deed zei ik 'nee' en hield ik me aan mijn nieuwe schema's. Want elke 'nee' tegen een ander is - heel cliché - een dikke 'ja' tegen mezelf, mijn gezondheid en tegen mijn gezin. Ik wilde toch zo stoer doen en verkondigen dat ik sta voor gezond business doen. Nou, hier was mijn kans om dat zelf te belichamen.
Een gesprek met een oude ziel in een lichaam van een 7-jarig jongetje
Vandaag had ik een gesprek met Aiden. Het was een gesprek dat in mijn geheugen gegrift staat. Een gesprek dat sneed als mes door mijn hart en enorm veel indruk maakte op me. Een gesprek dat maakte dat ik deze blog schreef. En ik lig er wakker van. Ik lig wakker van de blik en de tranen in zijn ogen. Van zijn hulpeloosheid en verslagenheid toen hij me vertelde hoe hij zich voelde.
Hij wil graag een Nintendo Switch. In December wordt hij acht jaar oud. En ik was bereid om zijn wens uit te laten komen. Maar ik maakte me ook zorgen over het gevaar van het effect van gamen. Hij zou dan twee kindvriendelijke spelletjes mogen uitkiezen. Niks met schieten o.i.d. We hadden een gesprek over verantwoordelijkheid en vertrouwen. Als je een Ninendo Switch wil, dan moet je kunnen laten zien dat je mindful met spullen kan omgaan, was mijn boodschap. En er zouden afspraken komen over hoe vaak hij erop mocht. Dat zou dan de weekenden zijn, zeker niet na schooltijd.
Tijdens ons gesprek voelde ik hoe niet etisch ik bezig was. Ik vertelde mijn zoon dat hij aan een aantal voorwaarden moest voldoen om dat ding te kunnen bemachtigen. Hij moest 'bewijzen' hoe verantwoordelijk hij om kon gaan met z'n huidige speelgoed. En terwijl ik mijn 'lecture' op hem afvuurde voelde ik zijn energie krimpen. En terwijl hij ineenkromp deed ik hetzelfde. Want ik voelde zijn pijn. Dit ging niet over het aardse 'ik mag geen Nintendo'. Zijn krimpen, zichzelf kleiner maken ging over iets heel anders. Ik voelde direct dat de reden waarom hij een Nintendo Switch wilde: omdat hij zich compleet eenzaam voelde! Als een bom sloeg dit inzicht in en ik wist de onze gidsen met ons bezig waren. Want dat was de reden waarom ik, zijn moeder, constant op social media zat, om leegtes van binnen te vullen! Wat voor signalen had IK al die keren dat ik als een debiel bezig was op mijn telefoon en laptop en hem weg stuurde om t.v. te kijken aan hem gegeven? Juist.
Wanneer tranen tussen moeder en kind vloeien
Tranen rolden over zijn wangen toen hij duidelijk met pijn in zijn hart vertelde dat hij zich alleen voelde en zich zo verdrietig voelde dat hij ... geen vrienden had. Ik voelde een steek in mijn hart. Want ik wist wat de reden was dat hij geen vrienden had buiten zijn klasgenootjes om. En toen besloot ik openhartig te zijn. Want ook al is mijn zoontje slechts 7 jaar oud, wij hebben een bepaalde manier van communiceren, waardoor ik weet dat hij mij voelt op zielsniveau. Ik deelde met hem dat ik de reden was waarom hij geen vrienden had. Omdat ik me jaren niet open had gesteld voor vriendschappen, want ik was ervan overtuigd dat mensen niet te vertrouwen waren. Ik gaf hem mijn overtuigingen door die gebaseerd waren op angst, verdriet, boosheid. En ik probeerde hem onbewust te beschermen. Ik wilde niet dat hij verraad zou ervaren, of dat mensen misbruik van je maken. Door mensen die zich vrienden noemen. Maar ik voelde heel diep van binnen toen ik hem in tranen zag dat hij vrienden nodig heeft. En dat ik hem niet kan behoeden en dat hij het recht heeft op zijn eigen levenslessen. Maar ik voelde ook dat ikzelf vrienden 'nodig' heb. En nou niet bijdehand gaan doen en zeggen; 'je hebt helemaal geen vrienden nodig om gelukkig te zijn'. Nee, jezelf afsluiten voor mooie verbindingen is lekker gezond.
Jezelf afsluiten voor vriendschappen heeft een prijskaartje
Daarmee sluit je jezelf onherroepelijk af voor mensen die wel te vertrouwen zijn. Mensen waar je een hele fijne en waardevolle tijd mee kunt hebben en dat je blij kunt worden van de verbinding die er is. Mijn kleine man voelde zich ... eenzaam. En ik had hem dag in, dag uit een enkele reis richting 'Eenzaamheid' gestuurd. En dat deed mijn moederhart ongelooflijk veel pijn. Mijn kind had intern vreselijk veel verdriet en hij had geprobeerd 'a good boy' te zijn, door naar mama te luisteren, en door te proberen aan mama's verwachtingen en eisen te voldoen, elke keer als ik hem weer weg stuurde. En ik wist, ik ben de enige die hem en mezelf hierin kan helpen helen. Toen ik hem toevertrouwde dat het mijn schuld was dat hij geen vriendjes had en dat ik hem zou helpen fijne vriendjes te vinden, vertelde ik hem ook hoe ik aanpassingen had gemaakt in mijn agenda. Mijn kind hoort nooit ingepland te worden. En ik beloofde hem dat als hij thuis zou komen, ik met volle aandacht er zou zijn voor hém. Hij barstte in tranen uit. Het waren naast tranen van eenzaamheid en verdriet ook tranen van opluchting. Tranen van: mama ziet mij!
De taal van de liefde van je kind
De love language die mijn kind spreekt is de language van 'Quality Time'. Lees het boek van Gary Chapman, The 5 Languages of Love of children maar eens. Als je weet welke van de 5 talen jouw kind spreekt om liefde te kunnen ontvangen en te geven, dan kan je als ouder daar een hoop mee.
Misschien is mijn verhaal shocking voor je. Misschien denk je nu wel: wat ben jij een slechte moeder. Wat een slechte vrouw ben jij dat je zo met je kind om bent gegaan. Als je dat denkt: ik neem het je niet kwalijk. Ik heb het zelf honderden keren gedacht. Maar ik help mijn kind en mezelf er niet mee door dit te blijven denken. Ik heb de kracht en de macht om het tij te laten keren. Om mijn kind een stem te geven en mezelf ook weer mijn eigen stem te geven binnen mijn relatie met mijn zoon en mijn man. In plaats van me willen verschuilen achter social media. Maar met deze blog wil ik ook laten zien dat het nooit te laat hoeft te zijn om de grip op je gezondheid en je relaties terug te pakken, te herstellen. Ik wil graag belichamen waar ik voor sta. En dit moet doorsijpelen in mijn relaties met mensen waar ik van houd, in mijn relaties met nieuwe vrienden waar ik nu voor open sta om deze te ontvangen en in mijn werkrelaties. Ik wil mijn kind, mijn man en de mensen waar ik mee werk recht in de ogen aan kunnen kijken: als ik iets van hen vraag te doen of te leven, dan wil ik het zelf ook in de praktijk brengen en het 'zijn'.
Het is nooit te laat om de relatie met je kind te herstellen. Zeker als ze zo jong zijn, ze hebben je nodig als boegbeeld. Want zelf weten ze gewoon niets, omdat ze de ervaring niet hebben. Jij bent er als ouder om ze die ervaring van heling te geven. Nu ik gestopt ben mijn leegtes te vullen met aanwezig zijn op social media in de mate die mijn gezondheid beïnvloedde, en mijn eigen tank en die van mijn man en mijn zoontje nu vul met liefde, onbaatzuchtige zorg voor mijn lichaam, mijn geest en ziel, kan er een nieuwe fase in mijn leven aanbreken. Een fase waarin ik impact kan maken op het leven van anderen door zelf te leven waarin ik anderen wil inspireren en helpen. Ik wil dat mijn zoon later kan zeggen: mijn moeder werkte hard. Maar ze werkte het meeste aan er zijn voor mij. Ze was er voor me en ze is degene waar ik heen ga als ik met een vertrouwenskwestie zit en ik een plek nodig heb om me veilig en geaccepteerd te voelen.
Hoe wil jij dat jouw kind later over jou denkt en spreekt? Ditch social media van je telefoon. Het is het waard.
Liefs,
Lenny
*Over Lenny:
Lenny is Feminine Essence Coach, Online Business Trainer en Retreat Leader.
Lenny heeft in december 2018 een hersenbloeding gehad en neemt haar lezers mee op reis tijdens haar herstel. Naast de hersenbloeding heeft Lenny chronische en erfelijke ziektes. Desondanks haar situatie vecht ze om alles uit het leven te halen. Ze is getrouwd met Chris en moeder van Aiden (7).
Samen wonen ze in Singapore. Als ex-alleenstaande moeder met torenhoge schulden weet Lenny hoe het is om te overleven i.p.v. leven. Lenny is al meer dan 20 jaar coach voor vrouwen (gespecialiseerd in mentaal, emotioneel, energetisch en lichaamswerk). Als Art of Feminine Presence teacher en trainer op women empowerment events & retreats.
Lenny leidt het Mom Entrepreneurs team in Singapore. In Singapore heeft ze een succesvolle internationale coachingspraktijk opgebouwd.
Tot slot leidt Lenny een succesvol team binnen haar netwerkmarketing business en traint ze haar GlamSquad om op een integere, effectieve en professionele manier om hun netwerkmarketing business op te zetten en uit te voeren, waar veel ruimte is voor zelfontwikkeling. Haar missie is om netwerkmarketing op een positieve en eerlijke manier uit te voeren en om het imago een boost te geven. Als Art of Feminine Presence teacher helpt Lenny vrouwen zich te verbinden met hun lichaam, hun ziels-missie, hun spirituele pad te ontdekken & te ontwikkelen.
Volg Lenny hier: