Als Surinaamse man van eind dertig heb ik helaas net als velen in mijn omgeving niet het juiste voorbeeld of voorbeelden gezien van hoe je een vader moet zijn. En iedereen heeft wel zo zijn mening over wat het vaderschap inhoudt. Zelfs moeders hebben daar vaak veel over te vertellen. Wat is een goede vader? Wat is jouw rol als vader? Wat hebben de kinderen nodig van hun vader? Waarom voedt de vader zijn zoons anders op dan zijn dochters? Hoe gaat een vader om met zijn bonus-kinderen?
Deze vragen hebben mij geen moment bezig gehouden toen ik vader werd. Omdat ik niet twijfelde aan mijn vaderschap. Wellicht was het mijn drang of mijn "ego" om het goed te doen zo sterk, dat ik me hierdoor zelfverzekerd voelde.
Mijn “vaderschaps-reis” begon toen mijn ex partner en ik besloten samenwonen. Zij had al twee kinderen uit haar vorige relatie. Ik stelde mezelf de vraag of ik het zou kunnen, twee kinderen opvoeden die biologisch niet van jou zijn. Waarbij hun biologische vader nog een rol speelt in hun leven. Natuurlijk kan ik dat en ik ga het laten slagen!
Ik werd heen en weer gesleurd van de geschiedenislessen naar in de toekomst kijken en weer terug naar het nu. Ik zag mezelf dingen doen zoals mijn vader het vroeger deed, in combinatie met mijn overtuigingen van hoe ik vaderschap zie. Dat was interessant. Streng en rechtvaardig zijn, maar toch uitleggen waarom je doet wat je doet of zegt wat je zegt. En meegeven dat het belangrijk is om voorbereid te zijn op het grote mensenleven.
Beseffen dat kinderen pure wezens zijn. Uniek in hun eigen soort. Koesteren waar hun talenten liggen en hulp en steun bieden bij hun tekortkomingen. Maar tegelijkertijd moest ik hetzelfde ook doen bij mezelf. Ontdekken op welke punten je alle kinderen als gelijke opvoedt en wanneer gericht op het individu.
Nu ben ik 12 jaar verder met twee kinderen erbij, verbroken relatie en een extra gebroken gezin in onze community. Gesprongen in het diepe, keer op keer fouten gemaakt, ervaringsdeskundige op het gebied van herstelwerkzaamheden en vier kinderen die allen dezelfde spiegel voor mij hielden.
Ondanks mijn eigen kritische blik naar mijn functioneren herken en besef ik mijn onvoorwaardelijke liefde. Nooit zou ik iets willen inruilen of tegen welk geldbedrag dan ook dit willen opgeven. Dankbaar voor mijn ex partner die mij de ruimte gaf om te leren, maar ook inzichten gaf om dingen anders aan te pakken. En nog steeds. Vier prachtige wezens gezamenlijk opvoeden in deze tijd waarin de wereld harder wordt is eerder een blessing then a curse.
De makkelijke route om weg te lopen van je verantwoordelijkheden wordt elke keer gelegd. Maar stoïcijns doorgaan met de rol die voor je is bestemd maakt jou pas echt!
Nishaad Wijdenbosch
Kommentare