Nu kan ik met een lach op mijn gezicht zeggen; van ver.
Op de basisschool had ik het naar mijn zin. Als ik terug kijk en denk had ik wel echt last van spanningen & buikpijn van de stress om nieuwe dingen.
Toen ik op de middelbare school kwam, werd het een ander verhaal. De eerste school was groot, te groot voor mij en mijn prikkels. Teveel mensen, teveel emoties en teveel indrukken. Op een gegeven moment begon het pesten. Wat ging van kwaad tot erger. Naroepen, lachen, tot aan de woorden; " Je kan maar beter dood zijn zo lelijk ben je " . Elke dag weer met buikpijn naar school, elke dag weer de angst van; wat staat me vandaag te wachten?
Toen kwam het moment dat ik zwaar depressief werd. Ik wist het niet meer. Voelde me zo slecht en lelijk. Alsof in mijn hoofd het stemmetje nog doorging; zie je, je bent niet goed genoeg. Dit zorgde ervoor dat ik voor de eerste keer bij de psycholoog terecht kwam.
Van een vrolijke flapuit was ik veranderd naar een teruggetrokken en verlegen meisje. Zolang ik maar niet opviel. Dan was het goed.
De psycholoog en de overstap van school deden me goed. Maar toch is het altijd blijven hangen, het gevoel van niet goed genoeg zijn. Ik merkte het in mijn gedrag, het mensen pleasen, aardig gevonden worden en mijn grenzen niet aangeven.
Hierdoor heb ik op latere leeftijd een burn-out gekregen. Door het maar blijven doorgaan, de signalen niet willen zien, kwam ik op mijn 25ste thuis te zitten. Ik kon niet meer. Dan gaat je hoofd zich er weer mee bemoeien; hoe kan dit nou? Je bent pas 25? Dit was de tweede keer dat ik bij een psycholoog terecht kwam.
Begrijp me niet verkeerd, de psychologen hebben goed werk geleverd, maar mijn ommekeer kwam pas echt op het moment dat ik de opleiding deed voor HSP begeleider. Toen was ik 28, maar het voelde echt alsof dit mijn puzzelstukje was, waar ik al jaren naar opzoek was. Deze opleiding bracht me namelijk terug bij mezelf.
Een ik, die ik zelf leuk vind en wow dat was wennen. Niet meer het gevoel hebben dat ik niet meer mag opvallen. Dat ik stil moet zijn en mijn mening niet kan geven.
Nu kan ik zeggen, met een lach op mijn gezicht; ik ben oke !
Herken jij jezelf of je gevoelens of gedachten in mijn verhaal? Neem contact met me op. ❤🙏
Liefs, Kelly http://www.zinhs.nl/